Ourense

Ao pé do Montealegre nacín en ti,

Ourense, ás dez en punto da catedral,

e había seica un sol de Acuário,

unha brisiña e ningunha nube.

Miráchesme crecer desde os teus balcóns;

a flor primeira vina nun teu xardín,

pois sabiamente me ensinaches

entre os teus brazos de nai de pedra.

Con alma venerei a dourada luz

que baixa desde o ceo do teu abril

e a néboa ou cinza voadora

que por decembro che envolve os ríos.

¡E cántas veces áxil e xogoral

corrín nas túas alturas de inxel verdor

e desde a cima dunha lomba

me descolguei como folla ao vento!

Quedaban os carballos detrás de min;

as xestas espreitaban o meu pasar.

e o Loña de íntimas orelas

beixos me daba cos seus amieiros.

Ás veces, sobre a hora crepuscular,

á Ponte Vella ía pra desde alí

fixar a fronte no occidente

en que o teu Miño se esvaecía,

pois, canso eu do hábito circular

do teu recinto inmóbil e montañés,

coas palmas xuntas ás meixelas

un océano soñaba infindo.

¡Oh nai! E tanto que mo insinuabas ti

alén do teu purpúreo e azul confín,

rizado ensoño do meu peito

que vislumbraba gaivotas gaias!

Millán Picouto, O poema dos lustros, Concello de Ourense, 1983, modificado en Obra lírica completa, ed. do Castro, 2000

(Extraído do libro: Ourense, craro río, verde val; escolma de Marcos Valcárcel

Concello de Ourense, marzo 2001, páx. 85)