Atoutiñado, como un abesouro

"Pola pouca xente que se vía, deprocateime que xa era hora de xantar, pro non me importou. Seguiron pola carretera, baixaron perto da Ponte Maor, sentáronse nun penedo, quitaron as luvas, refrescaron as maus na iauga do río e puxéronse a debullar os figos, a comelos...

  Váinme ben andar por alí, atoutiñado, como un abesouro, pro como si non me visen. Ríanse moito, a rapariga tiraba coíños ó río. Non ollaban pra min, debían de coidar que era un tolo.(...)

Dempois botáronse a andar pola beira do río, i eu, como xa esmorecía de fame, deixeinas ir e voltei prá miña casa. Non vin ren, non sei por onde fun nin como cheguei, e xa me sentía arrepentido de telas deixado."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "O estreno", páx.83-84