Nunca nunha taberna a merendar

"Tamén me doía que naquelas camiñatas tan longas non nos meteramos nunca nunha taberna a merendar, porque disque padecía do estómago; cuio era verdade porque tiña a mesa estercada de remedios e bebía auga de Verín.(...) Os da Habana, anque eran máis secos e louridos, coasi murchos, polo que se vía non lles doían tantas cousas; manxaban como sabañós e convidaban a beber viño nas tabernas i as copas no café. Polo menos a min o pai do Chanquiñas convidárame a peixes fritos, con pementos, na feira do Bellao, i o fillo da Viúva Verde, cunha boa posta de carne, na taberna da Manoela do Lago...

(...) Onte non apeguei ollo coa gallifada que armaron uns pándigos, toda a noite, na taberna do Narizán."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "O salvamento", páxs.73-74