Como un can perdido

"Voltei á cibdade. A xente desembocaba na carretera con ar de xolda, de romaxe. Ían todos ó alto do Cumial a ver ó aviador, que viñera aquil ano pola primeira vece. Lembreime de que meu pai tiña apalabrado un cesto dos do Mangana, de dous cabalos, pra irmos a velo. A grande ilusión que tivera de víspora, que até me privara do sono, fóraseme de todo e nin fixen mentes de voltar prá casa. Íbanme rifar, pro non me importou nada.

 Metinme na xente, ollaba pra todos como un can perdido; entraba no rebumbio, nos empuxós...

 Cerco da fonte do Picho, atopei co meu primo Lisardo, que me berrou sin se deter.

 -Andan todos a precurarte... A tía está chorando... Vante brear."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "O estreno", páxs.84-85