O asubío do tren

"A min dábame moita tristura o asubío do tren. Cando era no bo tempo duraba pouco, pasaba rachando o ar como un paxaro. Pro no tempo das chuvias perdurabres, ía e viña por sóber de nós, arredor de nós, estarricándose, subindo e baixando por enriba dos nubeiros, mergullado nos profundos da terra, rolando polas canles do sangue noso. Era un laído rondo, axordado, ouveado que metía a pena no corazón. Alonxábase, facíase mol, i o tren arrastrábao após de si como un pano longo, como un fumo vagantío, até desaparecer. Entón o silencio debruzábase outravolta en col da cibdá e tornaba a ouvirse máis rexo e seguido o escachar da chuvia nos teitos, i o vomitar dos canos nas lousas das rúas. Con todo, o asubío do tren era como unha escampadela, e cando se deixaba de ouvir somellaba que chovía máis arreo, con raiba aínda maor.

  Dun xeito ou de outro, eu sempre estaba agardando o asubío do tren, aínda sendo triste, como si fose unha carta leda de algúen, como unha nova que chegaba de lonxe, como un aceno que pasaba chamándome, que fuxía de aquela cibdá, de aquela esterqueira, solagada baixo a iauga dos ceios."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "O encalatro", páx.37