Home e río

A Manolo de Dios

Río floral de prata barbulleira,

señardoso nas tardes de ardentía,

home esfollándose, árbore outoneira,

río e home e anceio e lonxanía.

¿Cal é a sorte do home? ¿Cal o instante

de determe nas augas do pasado,

sen ollarme no Miño camiñante?

¿Que mar teño no alén...? ¿Un mar soñado...?

Miño cantor, ti vas á mar sabida.

Mentres pasas, ¿que vexo no sonoro

espello que reflexa a miña vida?

Río fluínte, eu quedo nun encoro...

Debruado na Ponte. Sen saída.

En Ourense, sumíndome en degoro.

Edelmiro Vázquez Naval, Sete poetas ourensáns, 1992

(Extraído do libro: Ourense, craro río, verde val; escolma de Marcos Valcárcel

Concello de Ourense, marzo 2001, páx. 99)