O sol encirrante

"I o sol encirrante, avisando, chamando, acenando que o Corpus brincou do ostentoiro, fuxiu do sagrario i anda polas rúas reloucante, no brilo dos ollos, no súpeto vivir da xente, nas azas das anduriñas, que pasan a rentes como ramos fuxidíos, guirlandas coalladas un ponto no susto das bombas de palenque.

  Cando non puiden aturar máis e me botei á rúa, as campás da catedral, enriba do meu tellado, despenánbase a cachón, derrubábanse polos ancos da torre, todas xuntas, mestas, arreguizando o ar, tremándome nos dentes, enchéndome o peito (nunca se ouvía eisí) coa burbulla crecente do anceio, do gozo.

  Bote a andar, coa ledicia de non ire a ningures, porque somentes saír á doce aperta das rúas, faiscantes, ateigadas, anovadas, era xa chegar."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "O estreno", páx.80