Saloucos suaves e silenciosos

"Cando chegamos á casa de Beiro, a primeira persoa á que atopei foi a Leopoldo, o pai de Carlos. Nada máis verme entrar no salón, abrazouse a min e empezou a chorar cuns saloucos suaves e silenciosos, mentres me pasaba a man pola cabeza, como se fose el quen quixese consolarme a min."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011, páx. 234.