Na curva aquela

"...pouco máis tarde, ao chegarmos xuntos á casa de Beiro, despois de despedirse de min na porta do salón, dicíndome en voz baixa que era o home máis feliz do mundo, se metera no cuarto de baño e se pegara un tiro na cabeza. Eu aínda levaba o cheiro da súa pel nas miñas mans e no meu corpo, e aínda levaba nos oídos un eco afastado que me repetía aquelas palabras que Carlos me dixera alí, na curva aquela, ao pé das árbores que baixaban formando un bosque desde o alto de San Vitorio, cando me explicara cómo tía Mercedes sorprendera a mamá e a Leopoldo bicándose diante da ventá do salón que estaba ao lado do piano."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011, páx. 220-221.