"Sentíame completamente feliz, igual que se todos aqueles veráns que pasaramos en Beiro se xuntasen repentinamente nun punto de alegría concentrada, nun instante, naquel momento de fulgor que estabamos vivindo, o mesmo que se durante todos aqueles anos esstivesemos acumulando minutos, horas e días de contento para facelos estralar naquel delirio dos sentidos que acababa de estourar dentro dos nosos corpos e que agora se deslizaba pola nosa pel co aleteo dun sono que nos invitaba a seguir deitados un ao lado do outro, con Carlos aínda dentro de min, sen dicir nada."
Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011, páx. 222.
No hay comentarios:
Publicar un comentario