Aquel anaquiño de pel

"O motor do coche de Arturo, camiño de volta, subindo de novo por aquela estrada que viñamos de percorrer, agora en dirección á casa de Beiro, soaba como unha serra que me pasaba polos dentes, e só sentía a cara suave e cálida de mamá apertada contra a miña, o único vínculo humano que naqueles momentos me permitía saber que aínda seguía no interior do coche, unida á realidade que me rodeaba a través de aquel anaquiño de pel, aquela especie de gasa que aliviaba a dolor da extensa ferida que se fora transformando o meu corpo."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011, páx. 219.