Un riso

"A melancolía que lle producen os recordos de Antonio Salgado París non lle impide que aínda se ría agora ó recordar as historias do xastre Varela, non tanto pola gracia en si do personaxe, como pola reacción inconsciente que provoca nela a evocacións duns instantes nos que o seu compañeiro de Instituto, por primeira vez en moitos anos, aparece vinculado coa alegría. É un riso que durante algún tempo consegue mantela distraída, cega por completo para todo canto sucede agora mesmo na casa de en fronte."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 106.