"Ela pasaba falando con Ana Montenegro pola beira do outro lado, entretida coa conversa da súa amiga e curiosa por saber que pasara coa historia que aquela lle estaba contando do pesado que a sacara a bailar a véspera pola noite, no baile do Liceo. (...) Non mirou máis que un segundo para a terraza, pero a primeira impresión que lle entrou polos ollos foi a expresión feliz da boca, a mesma que tiña aquela tarde en Sabucedo, a última vez que falaron."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul.
Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 138.
No hay comentarios:
Publicar un comentario