Da gadoupa raposa

"Sen embargo, el tampouco debera ter moitos motivos para criticar con tanta dureza o administrador. Serviu a casa de Sabucedo sen reservas, a non ser polas saídas nocturnas e polas cazatas, que ás veces se prolongaban algúns días máis dos acordados. Morto o vello patrón, defendeu o patrimonio da gadoupa raposa dos paisanos, dispostos a mover marcos ó zorro polas noites, para que non se notase, ou a desviar regos, cando non a facer unha corta clandestina para lamberlles unha ducia de carballos. (...) Mesmo houbo unha época na que conseguiu atraelo cara á aldea, aínda que fracasou no propósito de instalalo longas tempadas naquela casa. Desde ó asalto ó pazo da Filgueira, cando os atracadores lle prenderon lume pola noite e mataron a don Aurelio diante dos criados, decidiu que en Sabucedo non pasaría máis que unha poucas semanas no verán."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 112-113.