Carnosidade vermella e firme

"Que a febre ou o malestar o illaban do mundo de arredor desta maneira que fai pensar nun home acurralado, comprobouno ela por primeira vez unha tarde fría dun inverno con moita neve, hai anos, cando foron á casa de Sabucedo para pasaren unhas horas sós, aproveitando que o administrador andaba de caza. Ela ía contenta, coa felicidade trotando no lugar do corazón, deseñando o debuxo alegre dun soño que estaba segura que se acabaría realizando uns minutos despois. (...) Miraba para el e toda a atención se concentraba naqueles labios que pronunciaban palabras que ela non podía comprender porque estaba pensando noutra cousa. Tiña nos ollos a imaxe dunha carnosidade vermella e firme, de sandía, que turraba dela e a levaba a achegarse  máis a el e sentir como os corpos se tocaban e se estremecían. (...)

  Chegaron a Sabucedo mollados pola chuvia, unha batigada fría que lles caeu por riba coa mesma forza e intensidade que se lles botasen caldeiros de auga pola cabeza abaixo."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 116.