Ideas confusas

"Pediulle que lle aclarara se fora Chinto Varela quen a axudara a atravesar o río o día do incendio da casa ou fora Paco, o sancristán, pois tiña as ideas confusas ó respecto. Cando o pai lle dixo que fora o primeiro, que a atopara perdida e chorando no campo de Barreiros, sen que ninguén se puidera explicar como chegara ata alí..."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 150.

Á señorita da Casa Grande

"A denuncia da trampa era tan clara que el non intentou sequera defenderse. Preferiu saír ó balcón e contemplar a vista do río. (...) Non sabía se se trataba dunha visión alegre, pola luz de prata que saía do río, ou dunha visión amarga, pola negrura moura que se adiviñaba debaixo. (...) Das casas da aldea subían cara ó ceo azul os últimos fumes da mañá. Probablemente, o mesmo vento que os arrempuxaba cara ó monte, máis alá da torre da igrexa que se erguía no alto do primeiro dunha serie de outeiros que semellaban o lombo suave dun animal doméstico, tamén arrastraba naquela mesma dirección as notas que saían do piano. Sentados na mesa para xantar, seguro que os paisanos bendecían naqueles instantes á señorita da Casa Grande."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 149.

Nunha dama alemana

"No artigo do mércores pasado falaba da morte das árbores e no do venres referíase a Mariana, pero sen dicir o seu nome, disimulando a identificación da casa natal da súa dona polo procedemento retórico, utilizado noutras ocasións, de situala nun lugar distinto, desta vez nunha vila próxima a Berlín, concretramente nunha casa de Plaue, transformada ademais aquela rapaza delgada e loira, nacida nunha fermosa mansión do Miño, nunha dama alemana de pelo escuro e ollos mouros, triste e lánguida, sentada no parladoiro dunha ventá fronte ó lago cun libro na man.(...)

  Estaba sentada no parladoiro da ventá que daba ó río, co rostro borrado polo efecto da contraluz."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 146-147.

De novo no sillón azul

"Despois de pechar a porta de golpe, dá un par de voltas pola habitación e logo detense diante da fiestra mirando para a rúa, como agora, consumindo un pito detrás de outro e movendo o corpo de lado a lado. Logo séntase de novo no sillón azul, coa cabeza apoiada na man dereita e as pernas cruzadas, case enroladas unha na delgadez esmirridada da outra."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 144-145.

Polo fume que sube do cigarro

"...pois a súa intención non era tomar aquela instalación militar, senón abrir o cerco que lles tendera a Garda Civil cando baixaban á cidade e foron sorprendidos nun monte da parroquia de Velle. (...) Despois de ler o papel unha vez máis, déixao sobre a camilla e acende un pito. Logo ponse de pé e camiña ata a fiestra, mira para a rúa e queda quieto naquela posición, cos ollos perdidos no aire e a fronte enrugada polo fume que sube do cigarro."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 143.

Hai máis de dez minutos que está sentado no sillón azul

"Hai máis de dez minutos que está sentado no sillón azul, sostendo na man dereita a folla amarela que a súa muller non lle entregou o outro día, cando aínda se atopaba na cama. Leuna xa varias veces, sempre co mesmo xesto ríxido, coas mandíbulas apretadas e o corpo encollido, como se sentise frío. É un papel escrito a máquina, encabezado por un debuxo borroso que representa a cara dun home sorrindo e o canón dun fusil. Nel fálase do asalto ó curatel de San Francisco e de como os individuos que participaron nel se viron envoltos casualmente no suceso."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 143.

Un niño de cobras

"Sen embargo, por ese home que ten aí diante, a poucos metros da ventá desde a cal o está observando, ela soubo que levaba dentro de si mesma sentimentos poderosos como os que aniñaban nos corazóns dos deuses. Bastou que el lle dixera un día, paseando á beira do Miño, pouco despois da volta de Berlín, que pasase o que pasase entre eles os dous, Mariana sería tamén un recordo imborrable na vida del, para que ela empezase a experimentar un conxunto de sensacións enguedelladas, mesmo como se no medio e medio do peito lle nacera un niño de cobras."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 140.

A última vez que falaron

"Ela pasaba falando con Ana Montenegro pola beira do outro lado, entretida coa conversa da súa amiga e curiosa por saber que pasara coa historia que aquela lle estaba contando do pesado que a sacara a bailar a véspera pola noite, no baile do Liceo. (...) Non mirou máis que un segundo para a terraza, pero a primeira impresión que lle entrou polos ollos foi a expresión feliz da boca, a mesma que tiña aquela tarde en Sabucedo, a última vez que falaron."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 138.

A última vez que estiveron xuntos

"Só nunha ocasión o viu liberado daquela contradicción, aquel día en Sabucedo, a última vez que estiveron xuntos, cando na horta lle contou a conversa que acababa de ter con Mariana. Ela tivo a evidencia de que por primeira vez desde que o coñecía, entre os ollos e a boca non había distorsión algunha: a mirada era doce e tranquila e os labios non tiñan a finura apretada de antes, como se nuns poucos minutos engordaran e adquiriran unha cor intensa e vermella, case radiante. (...)

  A primeira vez que o viu despois daquela conversa sobre Mariana foi na terraza do Café Moderno, durante o verán."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 137-138.

Simple bioloxía desatada

"Pensou que se podía parecer a Carolina, a filla do administrador de Sabucedo, que bebía o leite polo canado antes de fervelo e que xogaba á billarda cos rapaces e que cando se meteu monxa e volvía de vacacións a ver o pai, a gracia branca da touca que lle enmarcaba o rostro acrecentaba aínda máis a cor sonrosada da pel e o aspecto de mazá que tiñan as súas meixelas. Falándolle dela, pouco antes de que a metesen no convento, dixéralle el nunha ocasión que aquela moza era natureza en estado puro, simple bioloxía desatada, onde a conciencia do pecado quedaba sempre a moita distancia do corpo e as súas miserias."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 131.

Un par de vidros encarnados

"Ela non recordaba máis detalles daquela tarde fría que pasaron en Sabucedo, a non ser que se sentía triste e que no camiño de volta foi calada todo o tempo e que el tampouco falaba. (...) O caso é que aquela tarde, ó volver á cidade, ela pediulle que a levase á casa. Como aínda era cedo, el iniciou unha frase de protesta, pero quedou coas palabras a medio dicir cando viu os ollos que tiña diante, un par de vidros encarnados que o miraban con furia e lle enchían a cara de vergonza."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 124-125.

Unha luminaria encarnada

"El e Mariana pasaran aquela mesma mañá na horta. Baixaran ata o río coa intención de dar un paseo na barca, pero ó final pensaron que era tarde e decidiron volver ata o merendeiro. (...)

  Pola tarde, Mariana botouse a descansar na hamaca que lle colocaran no balcón. A temperatura era máis espesa que pola mañá, sen o alivio da brisa que antes de comer baixaba do monte, e por detrás do Pico do Mediodía víase unha luminaria encarnada no ceo que anunciaba a calor do día seguinte."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 122-123.

Diante dunha cámara

"Era unha rapaza de dezasete ou dezaoito anos, vestida cunha saia acampanada, que polo enfoque elixido polo fotógrafo, situado uns chanzos máis abaixo na escaleira de pedra da Casa Grande do Miño, permitía ver uns xeonllos pequenos e graciosos, redondos coma melocotóns. Formaban parte da mesma anatomía adolescente que o resto do corpo, do cal se desprendía unha aura de inocencia que corroboraba de maneria terminante a alegría da boca. Sorría con franqueza, como quen pensa que esa é a única postura que se pode adoptar diante dunha cámara."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 121.

Carnosidade vermella e firme

"Que a febre ou o malestar o illaban do mundo de arredor desta maneira que fai pensar nun home acurralado, comprobouno ela por primeira vez unha tarde fría dun inverno con moita neve, hai anos, cando foron á casa de Sabucedo para pasaren unhas horas sós, aproveitando que o administrador andaba de caza. Ela ía contenta, coa felicidade trotando no lugar do corazón, deseñando o debuxo alegre dun soño que estaba segura que se acabaría realizando uns minutos despois. (...) Miraba para el e toda a atención se concentraba naqueles labios que pronunciaban palabras que ela non podía comprender porque estaba pensando noutra cousa. Tiña nos ollos a imaxe dunha carnosidade vermella e firme, de sandía, que turraba dela e a levaba a achegarse  máis a el e sentir como os corpos se tocaban e se estremecían. (...)

  Chegaron a Sabucedo mollados pola chuvia, unha batigada fría que lles caeu por riba coa mesma forza e intensidade que se lles botasen caldeiros de auga pola cabeza abaixo."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 116.

Nunha droguería do barrio

"Soamente os ruídos que chegan da rúa o poden sacar por uns instantes dese apretado círculo que o rodea. Hai uns minutos foi a voz cortante do administrador falando diante da casa; antes aínda, os berros que se produciron cando se escoitou a sirena dunha ambulancia no momento en que chegaba ó Hospital cos accidentados no suceso ocorrido nunha droguería do barrio da Ponte esta mañá. Cando se producen eses ruídos, abre os ollos con expresión de asombro e pon o corpo cunha tensión que de novo a sitúa no mundo."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 115.

Felo V

Manuel Garrido Silva

Manolo para os amigos

Dos que nos gabamos

De formar parte en diante

Dende que o noso amigo Emilio

Nolo  presentou

Na súa aldea de Vilardecás

É un deses felos

Quen dende hai anos

Percorren o Val de Maceda

Fan rir e chorar

Ós vellos e ós rapaces

No día do Entroido

No que os labregos son reis

Manolo é un Felo

Pero sobre todo non o digades

Pois na súa aldea de Galicia

Ninguén o debe saber

“O FELO” de Alain Jégou (poète français, 7-10-1948 Larmor-Plage; 6-5-2013)

Tradución de Emilio Araúxo.

Ed. Amastra-N-gallar. Santiago de Compostela, 2007. páx. 10. Edición non venal.