Á larada

" - Ten amigos gordos, guía un Chrysler de regalo, cando outros mozos do seu tempo van que arden cunha bici de Ciclos Canella. Pouco lle custa mover un padriño para conseguir o pase. Por outra parte é de cerca, de contra Santa Mariña, segundo as miñas noticias.

  -De Armeá, pono na ficha.(...)

  Agora en pleno febreiro, as plantas, de aspecto plumoso dende a primavera ó outono, semellaban pitos escaldados. Quedábanlle, por xunto, media ducia de follas secas. Conta xusta.

  Dubidei entre buscar a parada de carrito para ir en busca do Chulo -no tique que me dera a camareira líase un enderezo de Sobreiro, nas aforas da cidade-, ou facerlle unha visita ó Noguerol, no cuartel da Garda Civil. (...)

  Non vivía no cuartel, como outros compañeiros, por causa de non importunar cos fillos, que eran moitos e non tiñan paradura. Mercara un piso preto, na rúa de Pardo Bazán, e obrara ilegalmente na terraza para facerlle sitio á larada. (...) Xa quixera el dispoñer dunha noite de permiso. Habíaa pasar gardando a gasolinera do Pérez Rumbao polo nabo de Lugo."

Bieito Iglesias, "O que enganan as iguanas" en  miss Ourense, ed. Galaxia, Vigo, 1994, páx.152-154