Personalidade II

Elías Domínguez escoitou de xente contar, tal e como oíran de antergos,  que era un home moi listo e moi espelido, que sabía de todo; sabía pola dirección do vento se ía chover ou non, sabía de menciñas tanto para a xente como para o gando, tan ben sabía labores de gancho como tecer ou calcetar con dúas ou catro agullas; era moi simpático e falador coas mulleres.

Seguindo a Mariño Ferro apuntamos distintas opinións de veciños seus recollidas na Causa xudicial contra Romasanta. Manuel Blanco é un home que esperta simpatía. Andrés Branco, o seu caseiro, aínda que sorprendido por algúns trazos da súa personalidade, apréciao. Gústalle o carácter afable, a palabra comedida e a súa alegre disposición a colaborar en calquera tarefa, salvo na de sacrificar animais porque non soporta ver sangue. (“-Deus me libre –exclama cando Andrés lle propón matar un carneiro para a festa-. Se queres guísocho, pero non podo matalo.”) Os veciños de Rebordechao ven no Canicha un home amable, bastante devoto e amigo dos curas, e un tanto efeminado. Agostiño Fernández descríbeo así: idade de trinta a corenta anos, amullerado, as pernas bastante gordas, cor trigueira, pelo castaño, barba o mesmo, algo calvo. Xoán Gómez dá un retrato moi parecido. Bríxida Aguiar insiste nos modais efeminados, e di que fía, calceta e realiza outros labores propios das mulleres. Salvo nos modos femininos e no dominio dos quefaceres das femias, considérano un home normal, razoable e xuizoso, segundo declaran numerosas testemuñas. Observa boa conduta e móstrase devoto e caritativo. Reza o rosario con frecuencia na igrexa, axuda á misa e nunca se lle oe unha bocalada nin unha mala expresión, de maneira que todos os veciños o queren e estiman.