“URRABIETA:
Déixeme observalo para captarlle ben a ollada. Ten que quedar constancia del,
aí estarricado no chan, quero retratalo, tan infeliz que me semella...!
POUSADEIRA: Aquí mando eu, non lle consinto
que lle faga tanto retrato. Inda vai quedar algo da súa alma polo aire e
despois collemos medo.
(...)
URRABIETA (segue co texto): Gústame velo aí
tirado, un lombo de palla... O cabelo despeiteado e crecho e a capa cubrindo as
súas miserias físicas. Vouno retratar con ese aire triste e solitario, así
cando sexa condenado xa haberá un rostro del na prensa.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario