Pra sempre do paraíso

"Nunca, nunca xa un neno puro, compañeiro. De repente fixéronte home, botáronte pra sempre do paraíso. Agora, cando o sol empece a ser máis feo, cando o polvo da carretera se agarre ó chau con esa primeira chuvia que aparece a tracición tódolos anos por alá, entre os montes da Pereira, collerás o autobús unha mañá ben cedo e voltarás ó piso aquel que te separa cuarenta veces da acera e onde a túa nai chora, sin que ti podas saber por qué, nunha habitación pequena e despintada."

Carlos Casares, Xoguetes pra un tempo prohibido, ed. Galaxia, 4ª edición, Vigo, 1976; páx. 14.