"Estaba na cafetería do Parque, decía: "Unha coca-cola" e logo quedaba mirando pra ti, agardando que pediras o refresco de laranxa acostumbrado e levaras a continuación os dous cigarros á boca pra encendelos con aquel xesto (...) Pero eso queda atrás, preso nuns días quentes do mes de xullo que turran polas lembranzas xustamente agora despóis de escoitar a voz de Mara que acaba de pedir a súa coca-cola, por favor, mentras ti encendes dous cigarros e agardas que volva o camareiro cos refrescos e que diga servidos, ou pra ser máis xustos, serví... porque a sílaba derradeira non se lle escoita nunca debido a que unha vez que deixa as botellas sobre a mesa xira rápidamente e fala en dirección ó parque por onde se perde a cotío esa sílaba roubada que pra Mara e pra ti non significa outra cousa que os bicos de verdade (...) e ela mire pra ti cuns ollos que non conoces porque os seus ollos verdadeiros atópanse lonxe de alí, cecáis no barrio alto onde vive Pepe Bobillo, ¿verdade? -Si."
Carlos Casares, Xoguetes pra un tempo prohibido, ed. Galaxia, 4ª edición, Vigo, 1976; páx. 140-141.
No hay comentarios:
Publicar un comentario