"Ela descendéu as escaleiras do xardín con desgana baixo o sol, escondida a cabeza pola ala grande do sombreiro blanco, mirando ó chau que difícilmente conservaba xa o verde que se colaba por entre as pedras dos chanzos. Abríu a cancela do garaxe e pechóu sin forza. Despóis ouvíuse a porta do coche e o ruído do motor resonando, e axiña aparecéu do outro lado. Corréu costa abaixo, fixo un rápido stop e doblóu á esquerda en dirección ó centro da ciudade. Entón sacóu a mau pola ventaniña, dixo adéus axitándoa e perdéuse detrás dos piñeiros da curva da ponte."
Carlos Casares, Xoguetes pra un tempo prohibido, ed. Galaxia, 4ª edición, Vigo, 1976; páx. 134-135.
No hay comentarios:
Publicar un comentario