"E eso mesmo parecía: unha pomba blanquiña, blanquiña, capaz de se botar a voar en calquera intre, anque nunca pensaras que un día iba chegar a onde está agora, no medio do salón noble do casino, movendo rítmicamente o corpo enteiro ó compás da batería. ¡E cómo rompen as olas do vestido ó chegar á altura do peito! Baixan novamente, siguen o camiño do ventre e alí se perden fondas e caladas, un pouco amenazantes, cecáis acenando polo Pepito Almidonado, que a contempla dende a barra cunha coca-cola na mau, mirándoa, regalándose no zig-zag das pernas, morenas xa polos primeiros baños, loiras de sol e brillantes."
Carlos Casares, Xoguetes pra un tempo prohibido, ed. Galaxia, 4ª edición, Vigo, 1976; páx. 59-60.
No hay comentarios:
Publicar un comentario