"salta o camareiro, sintes un golpe de cristal contra a cabeza e sangue, moito sangue que che baixa polos ollos e pola cara, encende de roxo a blancura da camisa e reclama pronto, rápido un coche que sae correndo cara a Residencia Sanitaria, iba xirando, dando voltas, retumbando como un eco na cabeza, como un recordo alí estaba, saltando, recorrendo días e noites polo bar da Tata, (...) pensas acaso que vou vir visitarte dende Roma pra encontrarte roncando a perna solta, burra, anda, recolle os teus enseres e vaiamos verte danzar encoira ó alto do Cumial baixo a xeada, á piscina, ó parque, á rúa do paseo subindo á mau dereita, baixando logo, entrando no portal de Luís Casal."
Carlos Casares, Xoguetes pra un tempo prohibido, ed. Galaxia, 4ª edición, Vigo, 1976; páx. 145-146.
No hay comentarios:
Publicar un comentario