Mitteleuropa (II)

Páxina da Revista Nós, nº 104, 1932

 "  ¡Quen che mo había de dicir a min, que agora aquí en Berlín había chegar a ver e ouvi-lo gran poeta bengalí! Voltas que dá o mundo, ¿non si?

 

  Pois ben: souben que Rabindranath Tagore estaba en Berlín, e que, invitado pola Kaiser-Friedrich-Universität, daría unha conferencia tal día, no salón nobre do que foi pazo do Kronprinz. O Canedo fíxose con tarxetas e alá fomos. O salón estaba cheíño. Máis da metade dos asistentes, eran indios. O salón é dun estilo neoclásico severo e suntuoso, cunha gran galería de arcadas por enriba, e con pouca luz. Agardamos moito. Connosco ía un rapaz,  xesuíta valenciano que estudia sánscrito e que está lendo o Buddhacarita d´Açvagosha. É un bo mozo, outo, loiro, guapo, cun levitón e un chapeo de grande ala, moi comunicativo e simpático. Estivo na India, comprende o inglés, e coma Tagore vai falar en inglés, énos de moito servicio a súa compaña. Atrás de nós están sentadas dúas rapazas alemanas; un rapaz indio cor de palosanto, moi elegante, estalles explicando quen é Tagore, a súa vida, a súa parentela, as súas obras, as súas viaxes.

  Entran un fato de indios. Un deles leva unha capucha branca, árabe, atada cun turbante negro, e envólvese nun gran manto negro. Din que é un irmán de Rabindranath. Pola súa vestimenta, semella un mouro marroquí de clase ergueita. Con el van tres rapazas novas, pequenas, da cor e cos ollos das cíngaras, cos movementos rebulideiros e serpexantes das xitaniñas; van vestidas á india: saia longa de vuelo, manto, rodeando o corpo e botado logo pola cabeza. Pola vestimena  semellan figuras da Biblia. Vanse sentar no estrado, nos lugares de preferencia.

  Por fin entran un fato de señores enlevitados e enchaquetados, e no medio deles vai Tagore. A xente érguese e aplausa.

  Tagore vai coma sempre, coa testa descuberta, a branca cabeleira de brillante seda chegándolle aos ombreiros, as longas barbas brancas, respetosas, apostólicas e sabias, o ollar inmóbil, espetado cara adiante, coma mirando para o lonxe, coma se fose alleo a todo, coma se non vise nada, coma se camiñase hipnotizado. Camiña dereito, pausado, solemne, isócrono, mecánico, tamén como hipnotizado, ensimesmado, solagado no pensamento. Leva as mans atrás, e nunha delas o manuscrito da conferencia. Viste unha longa túnica branca, deica os pes, e enriba un caftán negro do mesmo longo..."

1934: Risco, Vicente. Mitteleuropa. Ed. Galaxia, Vigo, 1984. 2ª edición.   (1ª edición do ano 1934, Editorial Nós) páxs. 169-173

Publicado orixinariamente na revista “NóS” en: “Rabindranath Tagore” en Nós (Boletín mensual de cultura galega) nº104, año XIV,tomo 9º, Ourense 15 de agosto de 1932, p. 146-148.