Co ruído dos cinzarros

"Co ruído dos cinzarros e a novidade do personaxe, os curiosos concentráronse. E eu, con todos os nervios do mundo metidos no corpo, alá me vexo mergullado na miña primeira función, perante un público que podía chamarme as de sanquintín, que eu ben sei que non ía entender nada.

 Robindra, que era quen levaba a voz cantante, seguramente para tranquilizarme, volveume lembrar...

  -Acórdate... Somos dous irmáns xemelgos, ti chámaste Vilariño e eu chámome Conso. Deixa que vaia abrindo a función, verás que ben nos sae...  

  (...) Despois de nos lucir por entre o público cos traxes e facendo soar os chocallos, paramos ante unha chea de ollos esculcantes, e calaron as bocas. No medio da inmensidade silenciosa, o corazón comezou a acelerarse coma un cabalo desbocado, e así estaba cando Robindra se dirixiu a min:

 - Que tal estás, Vilariño?

  - Estou ben, Conso?- respondín entre dentes."

Xoán Babarro González, As máscaras do profesor Robindra. Ed. Galaxia, coleción árbore, nº 198. Vigo, 2015. páxs.12-13