A Campá do Siléncio...

A Campá do Siléncio. Soa comigo dispois da noite recluir os astros.

Na Catedral cerca-me o pasado inexorável. Abro os ollos ao sentimento

de tempo na hora.

Ser a morada do deus sendo a morada do home. Imóvel sen cesar

recordas,

creas-me.

En Ourense todo é centro dourado e van dicindo as augas aos ollos que

me miran,

que ollan ceos azuis, cincentos, brancos, desmemoriada luz do día.

Soñei o Miño onde aparece e desaparece silencioso.

A mañá con ese ar de boneca maquillada, coa súa imaxe delgada.

reflexou-se

nos ollos que son amigos do distante

A tarde calada vai ao mar. Quero partir son coa feliz presencia, e quero

deixar de ser ou ser isto, o que non ten sido engano.

Dis-me é tarde. Na obra dos homes, fiquemos, partamos.

Nubes errantes fan-me e son Hiperión nesta viaxe cara o adentro de min.

Un paxaro cruza de tempo en tempo batendo as suas asas silenciosas,

este ar azul do dia primeiro de outono

Imperceptíveis incisións na tua cortiza, o tempo enchen-se de recordos

como unha pedra cuberta de musgo, de signos

Aboia quieta a luz con finísimas gotas de gris no seu rostro, nada contén o distante.

Pola Ponte Vella es quen regresa. Envolves todo, tamén o profundo ceo mourado, infinito.

O poente, o rumor do inextinguível. A vida imita o movimento. Saberá ela quen es?

Cesáreo Sánchez Iglesias, O Rumor do Distante, Premio Esquío 2000 (inédito)

(Extraído do libro: Ourense, craro río, verde val; escolma de Marcos Valcárcel

Concello de Ourense, marzo 2001, páx. 123-124)