"De certo, Vilardebós acabárase pra Manoliño. De primeiras parecéulle un pobo bombardeado polos anos e pola morte, do que só se desprendía un fumo de saudade. Pero, alí, ao redor, estaba, coma sempre, a Serra, as Picotas, o Lameirón, o Formigueiro, o San Roque, o Castelo e as Ferrerías pra dar fe de Vilardebós."
Silvio Santiago. Villardevós, Ed. Galaxia. Biblioteca Básica da Cultura Galega, nº 40; 1982. Páx. 184.
No hay comentarios:
Publicar un comentario