“Lino na néboa. Parte 2” de Fausta Cardoso Pereira.

Prolongación do relato do mesmo título aparecido en “Romasanta, o reo” de 2017 de Xesús Constela, que nos presenta a Lino traballando nunha editorial lisboeta, onde é descuberta por unha compañeira de traballo a súa relación con Manuel Romasanta. Escrita en portugués.

“Romasantiña non é lenda, começa Lino quase a sussurrar. El está vivo. Non morreu. Romasantiña nunca morrerá. A cambio da súa confesión quedou con vida eterna, vida a vagar por Galiza. Tu estás maluco, diz-lhe Madalena. (…)  O lobishome colleume, diz Lino. Arrastroume para a marxe do río. Era homem ou lobo?, pergunta Madalena. Lino ri alto. Depois, sussurra, era un anano, un home pequeniño cuha pel de lobo por riba dos ombreiros e a cabeza do bicho sobre a súa propia cabeza. (...) Había unha neboeira, non se vía nadiña de nada, eu só conseguía velo a el, estaba enriba miña. Comezou entón a ouvear, coma os lobos, ouvear coma os lobos. AOOOUUUUUUUUUU, emita Lino enquanto inclina o pescoço para tras.” Cardoso Pereira, Fausta.  “Lino na névoa. Parte 2” en Contos do Sacaúntos. Romasanta e as mulleres. Dr. Alveiros / Urco editora. Compostela. Páxs. 55-56.