Na “Sesión
Nº 3” a nena Petronila amosa a súa especial e íntima relación co seu padrasto,
Manuel, o que a leva a desexar e pedir a Romasanta, a morte da súa nai que
parece entorpecer a súa felicidade.
“Si, eu
cóntolle como vivimos. A natureza, o campo, a terra é o noso único solaz. Así
imos andando a vida entre os penedos, vadeando os ríos, eu vou apartando de
min a espesa matogueira que rabuña as miñas pernas de pel nova. Se sentimos
ouveos ao lonxe el cólleme a man e chégame contra si. Di que non ten temor de
Deus e que se fai falla dorme cos lobos na serra. Todo por protexerme.
Se non tivese mai como teño, el podería
sela. Ás veces chámolle padriño. Agóchome nos seus contos, no seu falar, no
seu recendo. Ten algo na face que resulta doce para min, se lle afeito a
penuxe nacen uns beizos finos e un queixo que gorenta coller na man. Cando
hai lúa chea semella que imos tolear os dous, case nos poñemos a ouvear de
contento e paixón, bulimos a brincar a estomballarnos na herba, corremos as
campías e enzoufámonos no río. Eu dígolle, Manuel teño sede, e el lévame a
beber a auga da fonte máis fresca do mundo. Ou finxe que me dá a beber caña
de herbas e morremos os dous de risa. Bebemos cousas que eu non coñezo e que
non está permitido que os cativos probemos. El faime máis muller do que son.
Perdo o sentido na súa aperta. Síntome parte do seu corpo cando o teño detrás
de min respirando coma un animal, señor.”
Xesús
Constela, Antonio Manuel Fraga e Mariña Pérez Rei; “Algunhas aproximacións á
hipnose no caso Romasanta” en Contos do Sacaúntos. Romasanta e as
mulleres. Dr. Alveiros / Urco editora. Compostela. 2018. Páxs. 30-31.
|
No hay comentarios:
Publicar un comentario