Nada máis que un montón de palabras

"Non era un sentimento absolutamente novo, provocado só pola morte de Carlos, senón que o viña experimentando xa desde que me instalara a vivir con Arturo en Beiro, cando a casa de vacacións dos meus pais se converteu na nosa residencia. (...) Naqueles primeiros meses de vida solitaria con Arturo na casa de Beiro, compartida soamente coa criada Susa, decateime de pronto de que aquel Carlos que fora o compañeiro dos meus xogos infantís, o meu amigo da adolescencia, o cómplice da miña mocidade empezaba a ser nada máis que un montón de palabras pronunciadas por Arturo de cando en vez entre os longos silencios que nos separaban. (...)

  Carlos non volvera a Beiro desde o verán anterior á miña voda, no outono de 1964."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011. Páx. 33-34.