"Por uns instantes pensei que as cousas ían cambiar, primeiro cando vin aparecer o coche do pai de Carlos na curva do Cruceiro e despois cando se abriu a porta do auto ao deterse na entrada do patio. (...) convencinme de que non ía volver e que o resto do verán ía consistir só en agardar que acabasen as vacacións e que empezasen de novo as clases no colexio das monxas, abaixo, na cidade.
(...) Mamá mirou para min con cara de resignación, fixo un aceno cos ombros e foi sentar na butaca de vimbio, na porta mesma que daba á solaina, mirando cara ao río."
Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011. Páx. 46.
No hay comentarios:
Publicar un comentario