Queixas e salaios

"Aquel día pensou no futuro como unha desgracia. Imaxionouse a si mesmo sentado nunha esquina do salón daquela casa, cun libro nas mans, contemplando o río pola ventá e escoitando as queixas e os salaios dunha muller enferma, pechada na escuridade dunha alcoba de contras entornadas. Era unha imaxe ben distinta daquelas outras que tantas veces o fixeran feliz pensando na algarabía rebuldeira dos nenos correndo polas habitacións ou na euforia dos días de verán pasados á beira do río, no campo de Barreiros, despois dunha véspera chea de gozo (...). Foi entón cando el lle confesou en voz baixa que unha tarde de xullo de había xa bastante tempo, o mesmo día que Mariana cumpría quince anos, xogando con ela na adega da Casa Grande do Miño, enterrados de medio corpo no centeo da tulla, despois de pinchárense un ó outro cun alfinete, xuntaran os dedos e fixeran un pacto de sangue: non tocar nunca un o corpo do outro, nin sequera unha man, ata que apartados e sós un día na alcoba, foran un para o outro, enteiros e para sempre."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul.Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx.60-61.