"Volvía ser a rapaciña que amara, a moza vital coa que percorrera a pé, nos veráns, as beiras do río, remando a veces durante horas na barca pintada de amarelo (...).
Era tamén a primeira vez que ela pensaba en Mariana con disgusto. Nin sequera nos primeiros meses, cando el seguía acudindo cada venres á Casa Grande do Miño, experimentara aquela sensación de tristeza que sentía."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul.
Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 94.
No hay comentarios:
Publicar un comentario