Daqueles encantos

"Imaxinouno con Mariana na Casa Grande do Miño, paseando de novo pola horta e recordando as horas felices que viviran xuntos. Foi a primeira vez que, ó pensar naquela mansión, se decatou de que ela non tiña aldea e que a casa dos seus pais, na Rúa do Hospital, carecía daqueles encantos dos que el lle tiña falado tantas veces: a presencia do río, a alegría das voces dos paisanos traballando nos campos de arredor, as tertulias na solaina durante as noites de verán ou a actividade das criadas na cociña todos os días antes de comer. (...) Contemplada desde a solaina, apoiado el sobre a varanda de pedra, de costas ó río, pensaba que naqueles momentos, a pesar de todo, Mariana recuperaba a fermosura espléndida dos dezasete anos."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 93-94.