Ir ao gruñeiro

"-A Rocío, cal vai ser...

 -¡Quen a pillara!

 -Coas medias postas como nas tarxetas... aqueles peitiños tan no seu sitio, aquelas nádegas,

 -Aquiles remeneos cando vén da Burga coa ola de barro, a xuício, na testa... ¡Carano ollade como me puxe...!

- Vas te que ir ao gruñeiro...

  O gruñeiro, acaracochado, ruxidor, estaba alí perto, co seu fonchoso teito de ramas, seu tronco barbado, seus centos de anos, ledo xigante, cabo do río.

  Todos os rapaces de A. sabían o que era "ir ao gruñeiro", gavear polas ramas grosas, entrar nos seus laberintos, perderse na mesta follax:"Soméllame que ti xa vas ao gruñeiro", "si o gruñeiro falase"... eran as coñas que os rapaces xa feitos lle decían aos máis novos."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 69-70, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).