Coas milmañas

"Tan boa e leda e servicial, que ía sacando os fillos adiante, a nena máis nova nas Carmelitas de pago, que hai que ver;

que se arranxaba coas milmañas de todas aquelas mulleriñas, que disque era filla duns estradeses que tiveran pousada de moinantes no Ribeiriño, ¡que non adeprendería alí! digo eu, e que adeprendera das gitanas a botar as cartas... que..."

 Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 35, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).