Apoleirados no ocio

“Todo isto fora moito antes de se aveciñar a señora Andrea entre nós, pro xa andaba, dende facía tempo na nova tradición do pobo, moi corrido de boca a orella, entre as regateiras e comadres, nos plepas sin oficio nin beneficio de cafés e tabernas, nos beizos do señorío de balcón e caldo á merenda, nos xastres amullerados, nos maricallas de salón e nas solteironas de linaxe, nos babións faladores dos casinos e nos "caballeros" e donas parasitarios do traballo alleo, das fincas a render "en la aldea", apoleirados no ocio das grandes moradías con pedra de armas da rúa Sandomingo ou da Pena Vixía, todos iles nivelados polo raseiro da murmuración, vezo principal da vila.”

                    

 Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 57, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).