Un sol negro e violento

"Eu non me sentía roubada nin burlada nin asaltada, senón amada. Pero sentía tamén que todos aqueles veráns de Beiro, as nosas conversas no Carpazal, o noso mundo do wigwan, as historias que nos contaba o criado Anselmo, todo, absolutamente todo canto levabamos vivido naquela casa, incluso a vida da propia mamá, aquel seu encontro con Leopoldo durante aquel afastado verán, todo estaba tinguido agora pola color vermella daquela auga manchada de sangue que eu vira na bañeira o día da morte de Carlos, e que sería imposible de recordar xa nunca máis a limpeza azul e transparente dos ceos color turquesa que amparaban as nosa vidas cando estabamos en Beiro. Tiña  a impresión, pechada na biblioteca, escoitando de lonxe os ruídos que chegaban de fóra, o picar dos canteiros en Zas, as voces dos labregos traballando a terra nos campos de arredor, o cacarexar das galiñas no patio da casa, á beira do pozo, mesmo o silencio das teclas inmóbiles do piano, que se convertían nun estrondo, como se o pistoletazo que Carlos disparara naquela madrugada quedase para sempre suspendido no aire, convertido nun sol negro e violento."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011, páx. 240-241.