Tíñanos medo a nós

"Carlos baixou os ollos e díxome: "Perdoa, Periquita". Eu acordábame daquel verán no que Carlos aparecera coa moto en Beiro, cando lla regalara o seu pai, e saïamos a pasear todos contentos polas tardes, ata que mamá nos pediu que non o volvésemos facer, que tiña moito medo e quedaba intranquila mentres non estabamos de volta. (...) Sen mirarme, Carlos susurrou en voz baixa, como se falase só para si mesmo: "Non lle tiña medo á moto, tíñanos medo a nós"."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011. Páx. 111-112.