"Senteime outra vez na miña cadeira, mirei cara ao río para ver se aínda se divisaba a barca co burro posto de mascarón de proa e quedei cos ollos fixos na banda de acá, na mancha verde e branca do bosque de abidueiras...
(...) Dábame medo meterme soa no meu cuarto. Baixei ata o Carpazal e senteime no chan, á beira do wigwan, escoitando o ruído da auga ao caer no estanque."
Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011. Páx. 134-135.
No hay comentarios:
Publicar un comentario