Vestida de organdí

"Hai xa moitos anos, o día aquel que discutiron ó saír do cine, o que máis valoraba entón, segundo dixo cando estaban sentados na terraza do Café Moderno, eran a naturalidade e o equilibrio nada complexos, absolutamente clásicos, con que a Pickford actuaba diante da cámara, unha cualidade que el pensaba que só podía nacer da inocencia e que viña ser como, se ó moverse na pantalla, a actirz americana estivese interpretando para o público o papel de si mesma: nin sequera en Coquette, aquela película na que aparecía tan artificial e vestida de organdí, perdía esa condición de simpleza admirable."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 53-54.