"É certo que Mariana podería chorar agora, se el lle dixera calquera cousa que a contrariase, se puxese en dúbida, por exemplo, o sentido da prudencia do seu irmán Eloi ó participar dun xeito tan activo e con tanto protagonismo nos sucesos do cuartel, parapetado detrás das árbores e lanzando bombas de man. Pero antes de que eso poida suceder, Mariana érguese para marchar."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 27.
No hay comentarios:
Publicar un comentario