A maniquí do escaparate

"Sorprendida polo que acababa de oír, ela ergueuse, dixo que marchaba e botouse a andar cara os xardíns do Padre Feixoo. Ó torcer pola rúa do Paseo, antes de chegar ós locais do Clube de Tenis, pasaron por diante da tenda El Esprit de París. El agarrouna polo brazo para que detivese a marcha e púxose a mirar con descaro a maniquí do escaparate. Representaba a unha moza alta e delgada, de pelo castaño e pestanas longas, coa boca grande e os labios pálidos, dunha cor de rosa non máis intensa que a da pel da cara."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 54.