A xasmís e a cera

" Ó principio, nos primeiros meses de casados, el disculpaba a desorde da casa pola mala saúde de Mariana, coa conciencia pouco tranquila de non dispoñer dunha criada, como ela tivera sempre na Casa Grande do Miño, que lle axudase nas tarefas domésticas máis duras e pesadas, sobre todo lavar a roupa e fregar o piso. (...)

  A casa de Mariana, aquela fermosa mansión de catro chemineas, alá no Miño, que coñecía desde neno, arrecendía en cambio a xasmís e a cera."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 24-25.