"Mirando para a escuridade tenebrosa do río, onde hai séculos que un grupo de violentos cabaleiros feudais afogaron a un bispo, dixo que de pequeno, cada vez que na casa falaban daquel episodio relacionado co Pozo Maimón, el imaxinaba que aquela tiña que ser a boca do inferno e que por debaixo da cor moura das augas era posible ver o demo no fondo dirixindo os tormentos dos condenados. Moito tempo despois, canda leu a historia dos postillóns do Padre Feixoo, aquel lonxano recordo infantil acabouse agregando tamén ó conxunto da novela."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 44-45.
No hay comentarios:
Publicar un comentario