O MESTRE E AS XOYAS
Lonxe, alá abaixo, o Jumma deslízase lixeiro e
trasparente; enriba frunce o ceño a combada ribeira.
As colinas, prêtas d´albres, deslavadas pol-os
torrentes, agrúpanse ô redor.
Govinda, o gran mestre de Sikh, atópase lêndo as
esquirturas sentado n´un cón.
Raghunath, seu discípolo, orguloso das suas
riquezas, chégase a il, saúda-o reverente, e dille:
-“Tráioche un sinxelo e homilde persente, indiño
de ti.” E isto falando, amostróulle unha parexa de pulseiras d´ouro, recamadas
de pedras prezosas.
O mestre tomóu unha, e fixo-a xirar con rapidez n´un
dos seus dedos. Os diamantes espallaban reflexos deslumeantes.
De contado, despredéuse a pulseira do dedo, e
rolando foi pol-a orela, até caer na auga.
-“¡Ai!”- berrou Raghunath-, e d´un pulo arroxóuse
â corrente.
O mestre reanudóu a sua leitura, e a auga en
mentras, retuvo e acochóu a xoya, e siguéu seu camino.
Xa o día chegaba ô seu termo cando Raghunath
retornóu â presenza do mestre sin folgos e pingando.
-“Si me dís onde caéu, tempo é ainda de
recuperal-a”- escramóu xadeante.
O mestre colléu a outra pulseira e troxándo-a ô
río, sentenzóu: “Alí.”
(Autotraducido por Tagore do
orixinal bengalí, Fruit-Gathering, 1916)
No hay comentarios:
Publicar un comentario