Un estudante de crego, por amores

"polo que me lembro, non era meirande que os canciños que paría a nosa Tula, que cando lle saían cadelas iámolas tirar ao río, de noite, dende a Ponte Maior, e quedábamos calados pra as ouvir, ¡pof!, aló embaixo, caír na auga fonda, que disque alí leva fondura de máis de cen cordas,

 (que se tirara un estudante de crego, por amores, facía non sei cantos centos de anos, e ao chegar ao meio do aér arrepentiuse e ceibou un berro de rezo, que o traía o rescrito onde viña posto o miragre: "Váliame-a-santa-imaxe-milagrosa-da-Virxe-que-se-venera-nista-capela-dos-Remedios-beira-do-río- acarón-de-eiquí-no-campo-do-seu-nome", que somella moi longo pra o decir caíndo;

 e abréuselle a capa e levouno polo río, como un barquiño, até Reza a Vella onde fixo pé;"

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 78-79, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).