O fabriqueiro

"que tamén tiña un xenio de, que era capaz de llas botar ao máis rufo na súa puñesquera cara, fose quen fose, un dos cuios fora o fabriqueiro da Catedral que o mandara chamar pra que lle vise un proído na entreperna que o tiña levado do demo."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 74, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).