Elisa do latoeiro

"as cuias eran Paca a Coxa que nos fregaba o piso e íanos á praza; a Elisa do latoeiro da rúa San Miguel; Salvadora a Pampera, boa veciña, decote a se ofercer, que se fora casada a Buenos Aires e voltara viúva sin fillos e sin un ollo, o esquerdo,(...); e mais a Carme do Campaneiro que fora buscar ao tío Dámaso á taberna do Narizán que a mamai non quería que meu pai o vise ao volver da imprensa."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 82, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).